( علی ع درسوگ )
مونس و غمخوارِ علی ، شمعِ فروزانِ علی
شاخه یِ طوبایِ علی ، سروِ خرامانِ علـی
ای گلِ پرپر شده ام ، همرهِ من بنتِ نَبـی
صورتِ نیلی یِ تو شـد ، قاتلِ پنهـان علی
تَرک مکن زود مرا ، خسته اَگر زِین سفَری
بی تو دلم درد شوَد ، رفت زِ تن جانِ علـی
آتشِ سوزان چه سان ، سُرخ کُند میخ به در
داغ به زخمَت که زَند ، سوخته بنیانِ علی
تا به دمِ مرگ نشد ، حرف زِ سیلی بِزَنـی
پیکرِ مجروحِ تو شد ، فدیـه و تاوانِ علـی
کشته یِ مسمار چرا ، رنجِ علی کُشت تو را
بعدِ تـو دیدنـی شوَد ، حالِ پریشـانِ علـی
سخت بوَد فاطمه ام ، خاک کنم جسمِ تو را
تا دم ِ مرگم نَشـوَد ، چاره و درمانِ علـی
سر به گریبان کند ، زینـبِ خونیـن جگـرَم
اشک به چشمِ حَسَنین ، گشته چو بارانِ علی
می فِشُرد بغض گلو ، راه نفس بسته شود
خانه یِ بی فاطمه هم ، محبس و زندانِ علی
شهر نبی پُر زِ ستم ، مهدِ شـرَر کانِ جفـا
گوشِ کسی نشنوَدَش ، ناله و افغانِ علـی
مثلِ تو مظلوم نشد ، بر که شکایت بِبـرَم
ای در و دیـوار بِگَـو ، دردِ فراوانِ علــی
گوهرِ بی مثلِ مرا ، خـاک مـُدارا بِنمــا
امِّ اَبیهـا لقَبــش ، رفته زِ دستـانِ علـی
دید(حبیبـت) کرَمت ، عاشق شیدای تو شد
با ورَقی شعر شوَد . دست به دامانِ علـی
..........حبیب رضائی رازلیقی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
قالب : غزل
بحر : رجز مطوی مثمن سالم
وزن :
مفتعلن مفتعلن ، مفتعلن مفتعلن