کربلا

( کربلا )

دل دردِ مندان را شفا کربلا 

نمایم  جان خود رافدا  کربلا

              کربلا، کربلا، کربلا

              کربلا، کربلا، کربلا

سوی تـو  آیم و  نگردد  بـاورم

عاقبت  گشته ام  مسافرِ  نینوا

               کربلا، کربلا،کربلا

               کربلا،کربلا، کربلا

مـرا بـود  آرزو  دیدن  مَرقـَدت

خاکِ تـو  را کنم بدیده  طوطیـا

              کربلا، کربلا، کربلا

              کربلا، کربلا، کربلا

به آستانِ  پاکت  عقده ها  گشایم

به اشکم  میدهم  این دلم  را صفا

              کربلا، کربلا، کربلا

              کربلا، کربلا، کربلا

السـلام  علیـک  یاابـا  عبـدالله

آمـدم  پایبوس  ای مه نیزه ها

              کربلا، کربلا، کربلا

              کربلا، کربلا، کربلا

میانِ  شاه وماه  میزنم  به سینه

بارِگاهت  شده باشکوهُ  زیبـــا

               کربلا، کربلا، کربلا

               کربلا، کربلا، کربلا

غـلامِ  درگهــم آمـدم  بمانــم

بوَد آرزویـم  بمیـرم  در اینجا

               کربلا، کربلا، کربلا

               کربلا، کربلا، کربلا

براتِ  زیارت  بهرِ   یاران مــن

جان ِقاسم بده   ای شه  با سخا

               کربلا، کربلا، کربلا

               کربلا، کربلا، کربلا

(حبیبم)  عاشقم   محبِ  (محمـــد)

صله ای  آمدم   بگیرم  ‌کن عطا

     ‌               کربلا، کربلا، کربلا

                    کربلا، کربلا، کربلا

                  حبیب رضائی رازلیقی

در حال حاضر در کربلا به سر میبرم این سرود را از کنار مرقد  سالار شهیدان پست میگذارم

 

وصال

ساعت ده صبح 24بهمن پرواز میکنم به سوی عشقم.....وچه شیرین است وصال

( وصال )

پـَر میکشـم به سویـَت

مجـروح است امّـا تَنـم

وردِ زبـانـم کـربـلا

بـاشد دلیـلِ بودنـم 

            زنـده مانـدم که ببینم حَرمَـت

بـر غروبِ آفتـاب

دیـده را میـدوختـم

بـردنِ نـامِ تو بـوده جُـرمِ من

زخمها برمـن زدنـد و سوختـم

              به جوانی شکست بال و پَرَم

 

تـوانِ ایستـادن را نـدارم

شـاکی از رفتـارهایِ دشمَنـم

آمـدم ، رنجـور و سینـه پُـر زِ درد

ایـن دلِ مجـروح و ایـن زخـم تنـم

             درد مـرا خاک تو مرهـم بـود

 

راه بـَر مـن بَستـه بـودنـد

تازیـانـه خورده امـّا پیکـرَم

هست مقصود و مُرادم دیـدنَـت

جَنتـّم باشد میـانِ دو حَـرم

                    بین الحَرم بهشت است

شَرم دارم مـولا

بَـس خجـالـت می کـشم

در جـوارِ مَرقـَدت

من چگــونه آب نوشـَـم

                از اصغـرَت شرمنـده ام

"ای فدای لب عطشان"

شده ذِکر و سُخَنـم

دل عاشقم ندارد

مِیـل بَـر بَـرگشتنـم

                   پس مـرا دربـَر بگیــر

                        حبیب رضائی رازلیقی

امان نامه

(امان نامه)

آمـد آن کفتـارِ پیـر 

تـا کنـارِ خِیمـه هـا

در سـَرش خیـالِ شـوم

بـرسـاند به مـردِ بـا وفـا

نامـهٔ امیـر را

سَـرخـوش است و خـوش خیـال

آمـده اِجـرا کنـد آن فِتنـه را

شایـد آن شیـرِ ژیـان را

کنـد از بیشـه جـدا

نعـره زَنـد...

...پـوزه اش خون آلـود

بـا صـدایِ نحـس و شـوم

میـسرایـد ایـن سُـرود

درکجا هستنـد خواهـر زادهـا؟

حامـلِ حکـم امیـرم

نـامـه ای دارم بـدسـت

کـو عبـاسِ دلیـرم

چـون که سـردار شنیـد 

زوزهٔ کفتـارِ پیـر

بـی صـدا در هم شکست...

 ...غرورِ شیـر

ستـانـد امـان نـامـه را.....

... پـاره نمـوده بـا خشم

پـاسـخِ آن جغـد را

گفـت چنیـن

در دو عالـم به شمـا

لعـن و نفـرینِ خـدا

مـانـده پـور فـاطمـه

بـی یـاور ومُعیـن

بَـر مـن امـان دهیـد؟

سَـروَر و سـالارم او

او شَهبـاز سَعـادت

مـن کِـه هستـم 

فقـط چـاکر او

دستـم اگر شـود جـدا

دسـت از آن شـاهِ ولا 

بـرنـدارم به خـدا

اینچنیـن مایـوس کـرد

دشمـنِ بـی شَـرم را

سر بـه پـاییـن دارد

خِجـل است 

پـایِ او نمیـرود

سویِ خیمـهٔ امـام

دارد شـرم حضـور

عـرقِ جَبیـنِ او هست گـواه

اثـرِ یـک فِتنـه...

...فِتنـه نـافـرجـامِ اشقیـا

بـردلِ  بزرگِ پـاکِ سَقـّا

ایـن چنیـن شرمنـده کـرد

آن وزیـرِ با وَفـا

نـزدِ شـاهِ بـا سَخـا

حبیب رضائی رازلیقی

حکم یار

( حکم یار )

دلخوشِ آنم که جان، فدیهٔ جانان دهــم 

به یک اشارهٔ دوست ، به باد ایمان دهم

باده نکرده مدهوش، مستِ جمالِ یارم 

به چشمانِ خُمارش ، مُلکِ سُلیمان دهم

می بده ساقی مرا، مرانم از میکده 

این دلِ پرشرر به، آتشِ سوزان دهم

عمری به میخانه ها، درپیِ یک نشانم

به دیدارِ جمالش، جانِ خود آسان دهم

به لب رسیده جانم، زِ هجرِ رویِ جانان

این سرِ پُرشور به، زُلفِ پریشان دهم

حدیث باکه گویم، رسیده فصلِ خزان

بَر قَدحی،گوهرِ، جوانی ارزان دهم

حُکمِ  نِگار باشد ، کویِ منایِ عشقش

این دلِ دربندِ خود، بـه تیغِ بُرّان دهم

پَر بِکشی عاقبت، زین قفسِ عاشقی

گَنج شود رنجِ تو، دردِ تو درمان دهم

طالعِ طَلعت دَمَد، دور نباشد ( حبیب )

عیان شود رویِ ماه، هِجرتوپایان دهم

 

             حبیب رضائی رازلیقی

مادر

( مادر )

مادرم

نشسته ای بـه مَحمِل

همرهِ آن غافـلـه

غریبـانـه میـروی

پایانی ندارد ...

این سفر طولانی

مانـده ز تـو نشـانـه

شانـهٔ کوچکـی و .....

..یـک آینـه 

به همـراه عینکـی 

باشـد کنـار قـران

پهـن بـوَد هنـوزم.... 

سجـادهٔ نمـازت

بُغضـی ظـالمـانه 

گرفتـه  راهِ  گلـو 

آتـش زده بـه جانـم

کنار جـا نمـازت....

دیـدن آن چـادرِ گـل نِمایـَت 

 باگونـه هایِ تـَـرت

در روضـهٔ محّـرم 

با شانـه هـای لـرزان

چشمـانِ پـُر ز اشـکـَت

تو بر مـن آموختـی 

حسیـن را نـوکـری

با تـن رنجـورِ نحیـف 

میخوانـدی عاشقـانـه 

نمـازِ خود نشستـه 

دلـم  پـر از غُصـه بـود

میـدیـدم آن قـامـتـت

پشـت خمیـده ات را

شُکـرِ خـدا نـدیـدی ....

چشمــانِ خـیـس مَـرا

اشکـم را

نشستـه رویِ گـونـه

گذشته از ...

..واقعه یازده  مـاه

ثانیـه هـایِ زنـدگـی ورق خـورد

هـر وَرقـش بـوَد سـرودِ جـان کـاه

دلم  کاسهٔ خون شد

سینه شده چاک چاک

سوختـم و نـاله کنـم بـه صـد آه

زیـن پـس شـوَد آرزو

دستِ نـوازش بکشـی بـر سَـرَم

دلـم کرده هـوایِ لالائیـت

بـا کـه بگویـم ایـن راز

گُـم شـده گوهـرِ مـن

دیـدارمـان بـمـانـد

فـردا به روز مَحشـر

تقدیم به همه وجودم  مادرم

        

                   حبیب رضایی رازلیقی

                   اول بهمن نود و چهار