( شورِ عاشقی )
زِ چشمم می چکد اَشکی زِ درد سوزِ پنهانی
چرا خواهی مرا در قعرِ عشقِ خود بسوزانی
به شورِ این غزل شاید بگویم ماتمِ خود را
که می ریزد زِ چشمانم همیشه اشکِ پنهانی
توقف کن کنارِ من خزانِ بی ثمر دارم
زِ تو خواهم بهار شاخه هایم را برویانی
نگر رویایِ شیرینم ، شده کابوسِ تنهایی
زِ بند غم رها گردم ، به یک بوسه به آسانی
رُخِ زیبایِ تو تاکی ، شود مستورِ گیسویت
که پنهان گشته ماهِ من ، شبم را کرده بارانی
شرابِ سرخ میخواهم ، به یک پیمانه مهمان کن
گلستان میشود دوزخ ، به یک دیدارِ پنهانی
نفسهایت به گلزاران ، معطر می کند گلها
به انوارِ رُخت گردد ، شب تاریک نورانی
بر این محفل صفایی ده ، قدم بر دیده ام بگذار
مرا بیکس رها مَنما ، در این دریایِ طوفانی
روان گشتم به میخانه ، که دردم را کنم چاره
نباشد دردِ هجران را ، نه دارویی نه درمانی
دگر اشکم نمی آید ، نِگر خشکیده برگونه
بسوزد در فراقت دل ، در این شبهایِ ظلمانی
بیا شادم نما یک دم ، قدم بر خانه ام بگذار
به هریک از قدمهایت ، هزاران دیده قربانی
شبِ تارم شود روشن ، به چشمانِ سیاهِ تو
اگر باشی (حبیبِ) من ، کنم محفل چراغانی
..........حبیب رضائی رازلیقی
قالب : غزل
وزن : مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
بحر : هزج مثمن سالم
پ ـ ن
بنام خدا
این شعر را که با استقبال از غزل بسیار زیبای
" کشکول درویشی " استاد غزلهای ناب جناب آقای مجید شفق سروده ام
لذا با احترام تقدیم مینمایم به قلم توانای ایشان .