جا مانده

    " جا مانده "

شب تا به سحر بر در میخانه نشستم
بی اذن ورودی که ازآن دل نگسستم
 .
یاران همه سر مست از این باده گساری
دیدم رخِ معشوقه ی پیمانه بدستم

.

گفتم که پشیمانم و ساقی کرمی کن
نادم شده ام حُرمتِ این خانه شکستم

.

بیگانه مپندار مرا صاحبِ خانه
بُبریده ام از زهد و ریا، دل به تو بستم

.

عمریست به میخانه به کنجی بنشینم
خواهان میِ سرخ در این میکده هستم

.

نزدیکترین، از همه کس بوده "حبیبم"
غافل شده از یار، دلِ باده پرستم

.

شعر : حبیب رضائی رازلیقی