مرداب بودم

.
       "مرداب بودم"

.

چو مست باده هایِ ناب بودم
ندیدم رفتنت را خواب بودم

.

نگاهم خیره برگیسویِ چون شب
رخِ زیبایِ چون مهتاب بودم

. 

گمان کردم که می مانی و امّا
تو بودی رود و من مُرداب بودم

.

به اَمواج خروشانم سپردی
به شب افتاده درگرداب بودم
 .
دلم از رفتنت در سینه مُرده
شکستم در درون، بیتاب بودم

.

در این غمخانه افتاده به کُنجی
به دور از تابشِ آفتاب بودم

.

"حبیبم" رفته هرشب در فراقش
به حال سجده در محراب بودم

.

شعر : حبیب رضائی رازلیقی