باده ی سرخ

( باده یِ سرخ )

خوابِ غفلت رفته بودم ، بسته شد میخانه امشب

جام وساغر رفته ازکف ، باختم خُم خانه اِمشب

دست من کوتاه از مِی ، دستِ ساقی دورباشد

یار در داخل نشسته ، میزند پیمانـه اِمشب

میشود آیا رسانم ، یک پیامی را به ساقی

تا که آگاهش کنم من ، نیستم بیگانه اِمشب

کوزه دردستان ساقی ، زان شرابِ سرخ ریزد

از قدح ها شد لبالَب ، «مِی» دَهد مستانه اِمشب

حال و روزَم را نداند ، یارِ من در سوی دیگر

نزدِ ساقی جامِ مِی را ، میزنَد رِندانـه اِمشب

باده گویا ناب بوده ، گونه ها را سرخ کرده

عطرِ مِی آخر دلم را ، می کند دیوانه امشب

می رسد بر گوش هر دَم ، نغمه هایِ عاشقانه

گشته بر من جام و ساقی ، میکده افسانه اِمشب

کاش در را باز کرده ، میشدم داخل به خانه

تا که بینم  عاشقانه ، رویِ صاحب خانه اِمشب

هرکسی عاشق نباشد . میکده جایی ندارد

جمعِ مشتاقان خواهد ، عاشقِ جانانه اِمشب

درعجب هستم چگونه ، یار خود هُشیار باشد

عاشقش را خواب خواهد ، مست درمیخانه اِمشب

گر شرابِ ارغوانی ، جرعه ای می شد نصیبم

سویِ یارم می زدم پر ، همچو یک پروانه اِمشب

من (حبیبم) عاشقانه ، میرَوم  دیدارِ یارم

می دهم با شعر هایم ، مرغِ دل را دانه اِمشب 

...... حبیب رضائی رازلیقی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قالب : غزل

وزن:

فاعلاتن/ فاعلاتن ، فاعلاتن/ فاعلاتن

بحر  رمل مثمن سالم