ناز و نیاز

بنام خدا

این غزل را تقدیم شب زنده دارانی میکنم که با معبود خود رازو نیاز میکنند

( ناز ونیاز )

 

گیسو به رخ می اَفکنی ، هنگامه برپامیکنی 

با دلربایی ها چرا ؟ ، در شهر غوغـا میکنی

 

آتش زدی میخانه را ، با چشـمِ فتـّانت چرا؟ 

مستانِ عاشق پیشه را ، غرقِ تماشا میکنی

 

با خاک یکسانَم کنی، چون پنجه درمومیکنی 

اینگونه عاشق رابه خود، همواره شیدامیکنی

 

از زیرِ اَبرو گشته رو ، خالی کنارِ جَعدِ مـو 

اَختـر کنـارِ ماه را ، گویا که افشـا میکنـی

 

ای ماهِ زیبا رویِ من، مخفی چرا ازچشمِ من 

برمست ها ظاهر شوی،رخ را توسودامیکنی

 

هستـی کنـارم ای صَنـم ، وا حِیرتا در غفلتم 

از هرکسی نزدیکتر ، خود را تو اِخفا میکنی

 

آرام گردد عاشقی ، چشمانِ مستـَت بنگـرد 

ساقی تویی ساغرتویی، میخانه حاشامیکنی

 

گفتی که درمیخانه ام ، تعجیـل کردم آمدم 

عَطرت بوَد امّا رُخت ، بنهُفتـه از ما میکنی

 

ساقی قدَح پُرکن دگر،درسینه شددل پرشَرَر 

من آتشـم امشب مرا ، با بـاده اِطفـا میکنی

 

یارا ( حبیبم ) عبدِ تو ، میگیرَمـت دامانِ تـو 

چنگی به گیسوچون زَنم،دل مرده اِحیامیکنی

 

            حبیب رضائی رازلیقی ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

وزن 

مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن 

بحر رجز مثمن سالم