( خداحافظ رفیق )
رفته ای تنها ی تنها
منتظر چشمـم به دَر
من شدم بیمـارِ تـو
کُن دوایـم
ای طبیبِ با وفایم
چشـم بـگشـا تا ببینـی
اشکهایـم در فراقـت
شد زِ شادی خانـه خالـی
بی تو دیگر رفته از خانه صفایم
بال هایـت خسته بـود
پس چرا رفتی شبانـه
کاش میکردی تحمـّل
من که گفتـم زود آیـم
همسفـر بـودی مـرا
ای رفیـقِ نیمـه راه
در مسیـرِ زندگـی کردی
رَهایـم
منتظر چشمانِ من
یک نظر آیـی بخوابـم
پس به رویایم سفر بنما
از عسل شیـرین تر کُن
خواب هایـم
دل بریدی پس چـرا از
زندگانـی
کار آسانی نبـود
از تو دل کندن برایـم
می برم نامت به عزّت
خاطراتت زنده گردانم
مونـسم دیگر شـود
عکس هایـت ، عکس هایـم
ای فلـَک
مشتـری بودی همیشه
چشـم گریـانـم چرا؟
بر تنـم پـوشانـدی
رنگِ عشقـت را
سیـه شد جامـِه هایـم
........حبیب رضائی رازلیقی
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
بنام خدا
چند روز مانده به عید فطر پزشک جوانی از اقوام بنده پس از یکسال دست وپنجه با بیماری به دیار باقی شتافت از ایشان دو فرزند خردسال به یادگارماند
این سروده را
تقدیم به همسر داغدارش مینمایم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
وزن شعر
( فاعلاتن )
- ۹۵/۰۴/۱۹