نغمه جانسوز

( نغمه جانسوز )

در رازِگُل و بُلبل ، مَبهوت و پَریشانم

من طالبِ این قصه ، درفصلِ بَهارانـم

احوالِ گل ازبُلبل،پرسیدم و پاسخ داد

گفتا که مگو جانا ، سوزانم و  نالانم

بَر شاخه کنارِ گُل ، بنگر رخ  زَردَم را

من عاشق و بیمارم، آتش شده درجانم

بَر شاخهٔ عشقش گر، صیادشکارم کرد

بنگرکه چه سان دادم، جان درره ِجانانم

چون بلبل بی پـروا ، شیدا و گرفتارم

بَر خالِ لَبت یارا ، سرگشته و حیرانـم

ازخود شده ام  بیخود ، با بادهٔ مستانه

مستم زِمی و ساغر، نوشیدم ونوشانم

میرقصم وچرخانم، مستی،بِرُبود عقلم

رُسوا یِ خراباتم  ، گَر پیرم  و لَرزانم

آشُفته نِما گیسو ، رُخ  را بِنما  امشب

برطُرهٔ گیسویت، من مست و خرامانم

آن پَرده کنارش زن ،  تاماهِ رُخت بینم

بَرتاب بَراین ظُلمت ، ای طلعت تابانـم

ساقی برسان باده ، پرکن قَدَحی دیگر

چاره  بِگُشا امشب ، بَراین دلِ سوزانم

خامه بِنگار امشب ، جانسوز ترین نغمه 

شعری که بوَد مَرهم ، بَر زَخم(حبیبانم)

         حبیب رضایی رازلیقی

          مورخه۹۴/۱۰/۶