چشم خمار

بنام خدا

(چشم خمار)

چَشمان خُمارت بُرد ، دل ازمنِ دیوانـه

برگِرد تو میگردم، ای شمع چو پروانه

ساقی برسان باده،این جام تهی گشته

مستم  ز شرابِ  تو ، با بادهٔ  مستانـه

سوزانده تن و جانم، بنگرشَررِ عشقت  

آتش  زده برجانم ، هم سوختهِ کاشانه

من اهل خراباتم  ، مکتب نَروَم  هرگز

آموختم  از پیری ، این حکمتِ  رِندانه

در رونق  بازارت، گُم گشته  مَتاعِ من

وا مانده تهیدستم ، گم کرده  رَه خانه

آن خنجرِ ابرویت ، این سینهٔ چاکِ  من

دادم  بَرِ میخانه  ، جان بر رخِ جانانــه

شد حلقه دارِ من ، گیسویِ کمندِ تـو

اسرارِ نهانِ من ، نقلِ می  و  میخانه

صد فتنه بپا کرده ، چشمانِ خمارِ تــو

در میکده غوغا شد ، بر نرگسِ فتـّانه 

ما را نبَوَد مأمن، میخانه  شده  منزل

نوشیم  شرابِ  سرخ ، پیمانه و پیمانه

راز دل عاشق را ، بنگار(حبیب)امشب

این قصهٔ طولانی، امشب شده افسانه

          مورخ ۹۴/۱۰/۲

         حبیب رضایی رازلیقی