پاییز زندگی

تقدیم به سالمندان عزیز 

[پاییز زندگی]

چین وچروک پیشونی،مویِ سفیدِ پَشمکی

اگر که کمرنگه نگاش، لبخندش اما نمکی

بانگاه امیدوارش ، خیره شده به دوردست

زنده کتاب تاریخه، جوون هارو یه آینه ست

فصل خزان عُمرشه ، تکیه زده به یک عصا

یه روزاونم تواین گذر،کودکی بود گریزپا

نیمکتای چوبی پارک ، پذیرای این مهمونه

سرو صدای کودکان ، تنها دلخـوشی اونه

بازنشسته ازکارش،بازم نشست کنج خونه

یادجوونی میکنه،دلش میگیره بهونــــــه

راه هابراش طولانیه، کوچیک شده دنیای او

چگونه وقتو پرکنه، کم سو شده چشمای او

روح بزرگی دارد و ، امانحیفه پیکـــــرش

زیر فشار زندگی،شکسته است بال وپرش

نمیتونه گریه کنه ، خشک شده اشکای او

خندیدنم سخته براش،گرفته بغض راه گلو

اجل امان ندادوبرد، چند سالیه همسرشو

تنها باسنگ قبر او، پر میکنه تنــــهاییشو

سری باو نمیزنن ، اولاد بــــی وفای او

پرندگان پارک شده ، مونس ناله های او

جفا نکرده اند به من ، منم جفا پیشه نشم

حرمتشو نگهدارم،به ریشه اش تیشه نشم

غرورمو دور میزنم، بوسه زنم به دستشون

اوخود شکسته دردرون،میشَم مَرهمِ دِلشون

در نگاه بی رمقش ، جوونها رو پیامیــــــه

کوتاهه عمر جوونی ، شادابی هم پایانیـــه

سفید میشه موی سیاه،کمان میشه قدرشید

نعمتای این دنیارو، جاویدو ماندگارکه دیـــد

جوون توآینه میبینه ، اومیبینه تو خشت خـام

خیالش آسوده بکن ، براش بذار سنگ تمـــام

تو هر خونه تبرکه ، وجــود نازنینشـــــون

ببوس[حبیب]دستشونو،گرامی دارعزتشـون

سپاسگذار