تعزیه ( شهادت حضرت قاسم ابن حسن ع )

تعزیه

 .

(شهادت حضرت قاسم ابن حسن ع)

.

قاسم ع:

.

قاسم ابنِ حسنم چون به سما ماهِ شبم

از تبارِ علوی وارثِ شمسِ عربم

به رگم خونِ علی در دلِ من عشقِ خدا

نوجوانم به سرم شور و شهادت طلبم

.

مرگِ در راه خدا در نظرم همچو عسل

نوجوانم چو اگر پورِ حسن شیرِ جمل

طاقتم نیست که بینم به عبا اکبرِ تو 

راهیم کن که شوَم عازمِ میدانِ جدل

.

امام حسین :

.

پیر گشتم  زِ فراقِ پدرت جانِ عمو

اذنِ میدان ندهم صحبتِ رفتن تو مگو

دوریت را نتوانم که تحمّل بکنم

دلشان پر شده از کینه یِ ما قومِ عدو

.

قاسم ع:

.

نامه ای بسته به بازویِ مرا چون پدرم

بی جهت نیست که همراهِ شما درسفرم

میکنم جایِ زره بر تنِ خود من کفنی

ای عمو من به فدایت بِرَهان بال و پرم

.

امام حسین ع:

.

شده تقدیر چنین عازمِ میدان بشوی

اذن داری زِ پدر راهیِ جانان بشوی

نتوانم نگرم آن کفنت جایِ  زره

شوق داری که تو مهمانِ شهیدان بشوی

.

قاسم ع:

.

عاقبت  اِذن گرفتم زِ عمو یِ نگران

همچو شهبازِ شکاری بنمودم طیران

برق شمشیر نگر خیره کند دشمنِ دون

کافران گشته به داسِ اَجلم برگِ خزان

.

کوفیان من گلِ باغِ حسنم سبطِ نبی 

نسبم آلِ محمد پدرم پورِ علی 

مجتبی را پسری هستم و زاهد چو پدر 

لعن و نفرینِ دو عالم به شما قومِ دَنی

.

اشقیا:

.

شد نمایان رخِ چون ماه نشانی به عَیان

قدِ رعنایِ چو سروش نشوَد شرح و بیان

در دو چشمانِ سیه هست وقارِ حسنی

طعنه بر یوسفِ کنعان زَده اَبرویِ کمان

.

عجبا ماه نمایان شده هنگامِ نهار

بچه شیری که عطش میبردش صبرو قرار

گونه ها سرخ و لبانش چو عقیقِ یمنی

چون به میدان شده شیری که کند عزمِ شکار

.

ابن سعد:

.

شعله ور گشته دلم را به شرر آتشِ کین

پس بتازید به هرسو به یسارش به یمین

به جمل بوده چنین برقِ نگاهی زِ حسن

آشنا بوده برایم چو نگاهش به یقین

.

فرصتش گر بدهی گردنتان را شِکنَد

وقتِ غفلت نبوَد ریشه یِ  لشکر بِکنَد 

حمله آرید به شمشیر اَمانش ندهید

میدهم سکه یِ زر هرکه به او زخم زنَد

.

فاسم ع

.

اشقیا از چپ و راستم رهِ من بست عمو

گوئیا بغضِ علی را دلشان هست عمو گر

بدادم نرسی چیره شود دشمنِ دون

هرکه آمد زده با هرچه که در دست عمو

.

امام حسین ع:

.

آمدم جان عمو ای گلِ زیبا رخِ من

یادگارِ حسنم ای قمرِ فرخِ من

زِ چه رو صورتِ زیبایِ تو شدغرقِ بخون

ای که افتاده زمرکب ندهی پاسخِ من

.

گلِ پرپر شده ام خونِ سرت گشته روان

لعن و نفرین به کسی برتو زده تیرو سنان

دیده بگشا که عمو آمده ای مونسِ غم

گلشنِ عمرِتو آیا زِ چه رو گشته خزان

.

تخلص :

.

نام قاسم شد و آمد به دلم شورِ حسن

قلمم گِریَد و برکشته یِ گلگون کفن 

دلِ بیمار (حبیبت) شده خون از مُحنش

ای قلم بس کن ودیگر بنما ختمِ سخن

.

.............حبیب رضائی رازلیقی

.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قالب : قطعه

وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

بحر: رمل مثمن مخبئن محذوف

غروب سرخ

( غروبِ سرخ )

  

روز غم بارِ غروبِ آفتاب

واپسین تابشِ نورِ خورشید 

نور کم رنگِ حزینِ صحرا

آسمان سرخ به رنگِ خون است

علَمی گشته نگون

مَشکی پاره و افتاده به خاک

بوی دود و آتش

خیمه یِ سوخته در آتشِ کین 

باز شد مأمن طفلان اَسیر

وصدایی را که

گوشِ تاریخ شنید از رهِ دور

در هم آمیختنِ هل هله هایِ دشمن 

و صدایِ شیون

بی قرار است قلم

........... شد نوشتن دشوار  

قلم افتاد زمین 

............ داغ شد دفتر من

دلم از حسِ عجیبی  به تپش افتاده 

لرزش دستانم

خود حکایت کند از قصه یِ  مظلومیِ او

شرم دارد فرات

.......... آسمان مبهوت است 

پُر شده دامنِ صحرا   

پیکرِ پاکترین هایِ جهان  

دلم آکنده به غم

با دو چشمِ پرِ خون  و به دستی لرزان

 

نوشتم :

ای گرفتار به طوفانِ بلایِ دنیا 

............  پسرِ فاطمه باشد ناجی

و در آنجا که خاک  

پر بها گشته چو زَر

کربلا قسمتی از جنّت شد 

تا که آمد به زبان کرب و بلا

قلمم جان گرفت

 

و دگر بار نوشتم :

ای که گمراه شدی در ظلمت 

کربلا فرصتِ خود یافتن است

در پی عاشورا

شده آغاز نبردی دیگر

قهرمان بانویی

با سلاح معجر و 

............. صبر وشکیبایی خود

واژگون می سازد

تاج و تخت ظالم

که بنایش بود جمجمه ی انسانها

درنهایت نوشتم :

چه بگوید توصیف ؟

چه نگارد قلم ؟

عاشورا 

برگی از تقویم نیست

عاشورا

پنجره ای باز رسیدن بخدا

...........حبیب رضائی رازلیقی

ددرم گله از شعرنو

( دارم گله از شعرنو )

چند سالی خوش بُدم با یاوَرانِ شعرنو 

محترم بوده برایم دوستانِ شعرنو

شاعرانش جملگی استاد در فنِّ بیان

چون بسی آموختم ازشاعرانِ شعرنو

یاعلی گفتم همیشه خوانده ام اشعارتان

بهره بردم از علومِ بی کرانِ شعرتو

سینه ام دردی بزرگی میکند دارم گِله

منفجر گردد دلم ای اَخترانِ شعرنو

دوستیها مقطعی باشد چرا در انجمن؟

پاسخی خواهم سؤالم  سرورانِ شعرنو

هرکه غمخوارش شدم ترکم نموده بیدلیل

دائما یکسان نبوده آسمانِ شعرنو

عرض حالی هم ز مسئولین نمایم دوستان

چون نمی رنجند دانم ساعیان شعرنو

پس چه شد چاپِ کتابِ مشترک ای مهربان

من گِله دارم از آن زحمتکشانِ شعرنو

عدّه ای شد منتخب با وعده هایِ خَرمنی

وان سرابی بوده گویا ارمغانِ شعرنو

من (حبیب ِ) دوستانم سربه لاکِ خودکنم

جیکِ خود را هم نخواهم زد میانِ شعرنو

..........حبیب رضائی رازلیقی

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

قالب : غزل

وزن : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

بحر : رمل مثمن محذوف

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آلوده

( آلوده ) 

هوایی را نفَس میکشم 

داعشان بازدَمشان را قَی میکنند 

نفسِ یک داعش 

کافیست

 برایِ آلودن جوِ زمین

ای بختِ نامراد !

چرا ؟ نفس میکشم

یا نفسش می بُرم

یا نفسم می بُرم 

شاید بغض یاری کند

راهِ نفسم بسته شود

..........حبیب رضائی رازلیقی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ ـ ن 

بداهه ای به بهانه ی ورود پیکر پاک ومطهر شهید محسن حججی به وطن

.

البته آخرین نفسهای داعش باشمارش معکوس شروع شده و بزودی اخبار برچیده شدن بساط آنها را خواهیم شنید 

یوسف زهرا س

( یوسف زهرا س )

ای حجتِ حق نورِ خدا زاده یِ طاها

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

سربازِ تو باشد همه ایران گلِ نرگس

ای عاشقِ تو بیشه یِ شیران گلِ نرگس

خاموش کن این آتشِ سوزان گلِ نرگس

تو تاجِ سری ملتِ ما را گلِ مولا

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

از عشقِ تو افتاده شرر بر دلِ عاشق

دریایِ کرم رحمتِ حق تحفه یِ خالق

ای منجیِ عالم شه ِ والایِ خلایق

بر آمدنت اُمتِ ما گشته مُهیّا

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

آرام نگردد دلِ ما جز به حضورت

هر جمعه دلم منتظرِ تابشِ نورت

عالم شده آماده یِ هنگامِ ظهورت

ای ماهِ درخشانِ ولایت گلِ حَمرا

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

فریاد که دنیا شده جولانگهِ کرکس

آواز نخواند به سحر قمریِ بی کس

کعبه حرم اَمنِ الهی شده محبس

با آمدنت شاد نما اُمّت ما را 

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

خارج  بِنما  تیغِ  علی را  زِ نیامش

دشمن شده مغرور سزایش بِرسانش

وان آلِ سعودی سرِ جایش بِنشانش

چون حیدرِ کرار بِزَن بر صفِ اَعدا

سلطان ِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

از فتنه یِ داعش چه بگویم حَرَجی شد

چشمم به افق دوخته شاید فرجی شد

آقا بنِگر اکبر ثانی حُججی شد

محسن شده بی سر به مثالِ گلِ لیلا

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

دیدم که به هنگامِ اسارت یلِ ایران

تنها به نگاهی زده آتش صفِ دونان

سراز بدنش گشته جدا چون شهِ خوبان

چشمانِ جهان دید عیان کرب و بلا را

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

هر انجمنی قصه یِ ایثار سُرودم

سرخوش شده بودم به دفاعی که نمودم

او رفت و ندادند  مرا اِذنِ  ورودم

هیهات رسَد دامنِ او دستِ من آیا؟

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

چشمانِ(حبیبت)شده ازغصه چو باران

دائم به مَسا مدحِ تو بنوشته فراوان

امشب صله خواهد زِ تو ای مظهرِ ایمان

یابن الحسن ای کانِ کرم وارثِ حُسنا

سلطانِ وفا بابِ رجا یوسفِ زهرا

             .......حبیب رضائی رازلیقی

قالب : ترجیع بند (با اندکی تغییر ) 

وزن: مستفعل مستفعل مستفعل مستف 

بحر: هزج مثمن اخرب مکوف محذوف

سفینه النجا

( سفینه النجا )

عزیزِ مصطفی حسین ، حبیبِ کبریا حسین

سفینة النجا حسین ، سراجِ  رهنما حسین

به گوش می رسد نگر ، صدایِ زنگ کاروان

صلایِ  پورِ فاطمه ، رِسَد بگوشِ عاشقان

رسیده موسمِ عزا ، ندا دهند کبوتران

به آستانِ پاکِ  تو ، همیشه من گدا حسین

سفینة النجا حسین ، سراجِ  رهنما حسین

بشارتی دهد تو را ، ستاره هایِ آسمان

نسیمِ  صبح میدمد ، زِ عطرِ بویِ دلبران

که اهلِ حق نشسته بر ، کجاوه هایِ اُشتران

فرشتگان به یک صدا ، شوند همنوا حسین

سفینة النجا حسین ، سراجِ  رهنما حسین

به آسمان نظاره کن ، گرفته رنگِ ارغوان

اگرکه نیک بنگریم ، علامتی شود عیان

به انتظارِماهِ خون ، جامه دَران فرشتگان

رسد مشامِ شیعه را ، شمیمِ کربلا حسین

سفینة النجا حسین ، سراجِ  رهنما حسین

سلامِ من به تکیه ها ، به مجلسِ عزایِ تو

به دسته های سینه زن ، به جُندِ باصفایِ تو

شفایِ دردِ عشقان . پیاله هایِ چایِ تو

 به دردمندِ روضه ها ، عطا نما شفا  حسین

سفینة النجا حسین ، سراجِ  رهنما حسین

ببین که دل شکستگان ، به سویِ موکبش روان

به دل امید و  آرزو ، به کربلا  قدم  زنان

گرفته پرچمِ عزا ،  به نغمه یِ  صوتِ اذان

تمامِ سال عمرِ من ، به ده شبی فدا حسین

سفینة النجا حسین ، سراجِ رهنما حسین

قلم زند به اشکِ خود (حبیب)بی امان به شب

که در رَه هست ماهِ خون ، همی کند فغان به شب

کلامِ دل نوشته بر ، جریده یِ زمان به شب

به اربعین زیارتش ، به من کند عطا حسین

سفینة النجا حسین ، سراجِ  رهنما حسین

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قالب : ترجیع بند

وزن : مفاعلن مفاعلن مفاعلن مفاعلن

بحر : هزج مقبوض سالم

چرخ زمان ..ترکی

( چرخ زمان ) ترکی

ای قامَتـی رَعنـا گـؤزی شهـلا بویـی بستـه 

جـولان وئـری سـن کامـروا یـاری خجستـه 

حیراندی ننـون قامتـی وه ای گـؤزل اوغـلان 

نفسـون آتـی دیوانـه دور ، اَفسـار گُسستـه 

سرعتلـه گئچـور چرخِ زمان تُرمـوزی یوخـدور 

قبره گئـدوری قافلـه میز دستـه بـه دستــه 

سنـده قوجالارسـان گئدجـک دور بو جوانلیـق 

بیـراَلـده عصـا اوچ قـدم ، اِئیلـر سَنی خستـه 

قیمــت لی وجــودون آتـادان دور‌ آنـادان دور 

حرمـت اِئلـه قویمـا اولا لار قلبـی شکستــه 

آهـو کیمـی باغـلاردا قاچـاردی بـو جماعـت 

بـو قامتـی خـم لـر کـه أولـوب بـاز نشستـه 

سیندرما سینیق قلبی لری ظلمه باش اَئگمـه 

عشقیلـه ئـورک لـر یئتیشــر جـامی اَلستــه 

قُرآنـدی نشانه بو یولا سئـوز لـری چوخـدور 

نازیـل أولونـوب آیـه لَری چون گولـی دستـه 

اولسیـدی اَگر دنـده عقـب چرخـی زمانــدا 

بیر لحضـه گئـدَم مدرسیـه نیم کـت اوستـه 

آللاه نه گؤزَل گونلـری بیهـوده طـی اِئتـدوک 

بیـر ثانیــه سـی گلمـز اَلـه روزی گذشتـــه 

دنیـا توخیـان خُدعیــه آللانمـــا ( حبیبیــم ) 

شهزاده لری قانـه چکـوب قوملارون اؤستــه 

..........حبیب رضائی رازلیقی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

(خوش بحال اوناییکه ترکی بلد هستند)

ترجمه 

ای که قامتت رعنا و چشمهای زیبا داری با کامروایی جولان میدهی ای یار خجسته ی من 

مادرت بر قد و بالای رشیدت حیران است 

مواظب باش اسب نفس دیوانه و افسار گسسته میباشد 

چرخ زما بدون ترمز با سرعت میچرخد دسته دسته قافله عمر ما به سمت قبر در حرکت است 

جوانی تو هم میگذرد و تو هم پیر خواهی شد 

روزی میشود عصا بدست قادر نخواهی شد که سه قدم راه بروی 

وجود با ارزشت از پدر و مادرت می باشد 

حُرمت شان را نگه دار و دلشـان را نشکن 

این جماعت یک زمان مانند آهو میدویدند 

همانهایی که با قد خمیده بازنشسته شده اند

قلبهای شکسته را نشکن و زیربار ظلم نرو 

با عشـق است قلبهـا به جـام اَلسـت خواهند رسید 

قرآن نشانه این راه است و حرف های زیادی دارد 

نازل شده است  آیه هایی مانند دسته گل برای تو 

اگـر چرخ زمـان دنـده عقـب داشت 

یک لحظه میرفتم به مدرسه و مینشستم روی نیمکت 

خدایا چه روزهای قشنگی را بیهوده طی نمودیم 

یک ثانیه از روز گذشته دیگر بدست نخواهد آمد 

ای حبیب فریب خدعه هایی را که دنیا برایت بافته نخور 

این دنیا شاهزادگان را روی ریگ بیابان به خاک و خون کشیده

روزه ی عشق

( روزه ی عشق )

به سحَر ذکرِ تو را گویم و آواز کنم

کی شود روزه ی خود با رخِ تو باز کنم

عطرِخوش را نَفست داده به گلهایِ جهان

غزلم با تو صفا دارد و آغاز کنم

به شبی در بگُشا بر منِ عاشق صنَما

رویِ زیبای تو را بینم و پرواز کنم

لب فرو بندم و تا گاهِ سحر وقتِ اَذان

که به یاریِ تو افشایِ بر این راز کنم

دمِ افطار شود چشمِ تو شیرین رُطبم

زنده گردم به نفسهایِ تو اعجاز کنم

ملکا عشق تویی ، خالقِ صد غمزه تویی

به فدایت سرو جان هدیه بر این ناز کنم

چشمِ زیبایِ تو ایمانِ مرا کرده فنا

به سحر عشقِ تو در میکده ابراز کنم

خم ابرویِ کمانت زده آتش به دلم

گو که آرام چه سان این دلِ لجباز کنم

شرطِ دیدارِ تو باشد زِ خطرها گذرم

دل و جان فدیه ی بر قامتِ طناز کنم

به (حبیبت) نظری کن رخِ خود را بنما

فخرِ دیدارِ تورا در همه جا ساز کنم 

............حبیب  رضائی رازلیقی

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

قالب : غزل  متحدالارکان

وزن: فعلاتن  فعلاتن  فعلاتن  فعلن

بحر: رمل مثمن مخبون محذوف

باده ی سرخ

( باده یِ سرخ )

خوابِ غفلت رفته بودم ، بسته شد میخانه امشب

جام وساغر رفته ازکف ، باختم خُم خانه اِمشب

دست من کوتاه از مِی ، دستِ ساقی دورباشد

یار در داخل نشسته ، میزند پیمانـه اِمشب

میشود آیا رسانم ، یک پیامی را به ساقی

تا که آگاهش کنم من ، نیستم بیگانه اِمشب

کوزه دردستان ساقی ، زان شرابِ سرخ ریزد

از قدح ها شد لبالَب ، «مِی» دَهد مستانه اِمشب

حال و روزَم را نداند ، یارِ من در سوی دیگر

نزدِ ساقی جامِ مِی را ، میزنَد رِندانـه اِمشب

باده گویا ناب بوده ، گونه ها را سرخ کرده

عطرِ مِی آخر دلم را ، می کند دیوانه امشب

می رسد بر گوش هر دَم ، نغمه هایِ عاشقانه

گشته بر من جام و ساقی ، میکده افسانه اِمشب

کاش در را باز کرده ، میشدم داخل به خانه

تا که بینم  عاشقانه ، رویِ صاحب خانه اِمشب

هرکسی عاشق نباشد . میکده جایی ندارد

جمعِ مشتاقان خواهد ، عاشقِ جانانه اِمشب

درعجب هستم چگونه ، یار خود هُشیار باشد

عاشقش را خواب خواهد ، مست درمیخانه اِمشب

گر شرابِ ارغوانی ، جرعه ای می شد نصیبم

سویِ یارم می زدم پر ، همچو یک پروانه اِمشب

من (حبیبم) عاشقانه ، میرَوم  دیدارِ یارم

می دهم با شعر هایم ، مرغِ دل را دانه اِمشب 

...... حبیب رضائی رازلیقی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قالب : غزل

وزن:

فاعلاتن/ فاعلاتن ، فاعلاتن/ فاعلاتن

بحر  رمل مثمن سالم

غیرتِ سوخته

( غیرتِ سوخته )

زخمی تازه 

رویِ زخم های کهنه

گویا که دردمان

هرگز کهنه نگردند

رها کن مرهم و التیام

چاره ای نما 

بارش چشمان یتیم !

از کجا باید گفت.....

از آوار که آتش زد و سوخت

یا سیل که بُرد . آرزوی کودکان

از قطاری که به مقصد نرسید

 

بار دیگر حادثه

در آزادترین شهر وطن

انفجار ، در دلِ تاریک زمین

سوخت مردان غیور

.

و چه سخت است در آوردن نان

از دهانِ اژدهایِ سهمگین حادثه

نان آغشته به خون 

دستها پینه زده

چهره ها افروخته 

صورتان دود آلود

زیر آفتاب سوخته

همسری ، چشم انتظار شویِ خود

دیر کرده 

انتظارِ تلخیست

گرم است غذای همسرش رویِ اجاق

ساعتی بعد 

شیون و زاریِ خانواده ها 

دلخوشم

هرچه سریعتر

علت حادثه بررسی شود

چون که گردد مشخص  بانیان

شکرِ خدا 

بیمه هستند همه قربانیان !

چند صباحی دیگر

گردِ نسیان

روی این واقعه را پوشانَد

منتظر میمانیم

کی ، کجا ، حادثه ای دیگر را

شاید این بار هدفش کوچه ی ماست!

پ ـ ن

باز باید به سوگ غیرت بنشینیم 

غیرتی که سوخت در اعماق زمین

........حبیب رضائی رازلیقی