گلگون چهره های مست

( گلگون چهره های مست )

امشب به میِ نابت ، تا گاهِ سحرمستم

ساقی قدَحم پر کن ، سجّاده یِ خود

بستم

رفتم رَهِ صد ساله ، در یک شبِ مستانه

بتهایِ عبادت را ، در بُتکده  بشکستم

خارج شدم از مکتب ، رفتم درِ میخانه

دروازه یِ ایمان را ، در میکده ها بستم

این چهره یِ زردِ من ، گلگون شده با

باده

هُشیار نخواهم شد ، از بندِ ریا رَستم

در جمعِ وفا داران ، محبوبِ من است

تنها

دیوانه یِ گیسویش ، از بتکده بُگسستم

در راه وصالش گر ، دشواریِ رَه باشد

جان فدیه یِ دیدارش ، خواهانِ خطر

هستم

ای ماه رُخت پنهان ، از دیده ی هُشیاران

با خیلِ خُماران به ،  دیدارِ تو پیوستم

با جمعِ خراباتی ، مستانه کنم خنده

پروانه شدم شمعت ، از معرکه ها

جَستم

 

بشنو زِ ( حبیب ) امشب ، رازِ دل خود

گوید

در ساحل نومیدی ، غربت زده بنشستم

صد حیف دراین ایام ، عمری به فنا دادم

در عهدِ کهنسالی ، لرزان بوَد این دستم

........... حبیب رضائی رازلیقی

قالب : غزل

وزن : مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن

بحر : هزج مثمن اَخرب سالم